Het Soefisme is een eeuwenoude mystieke scholingstraditie die zich voornamelijk richt op geestelijke training en het bevorderen van menselijke broederschap. Het is een geestelijke stroming die geen dogma’s kent, maar juist uitgaat van geestelijke vrijheid. Alle godsdiensten en levensbeschouwelijke stromingen kunnen volgens het Soefisme wegen zijn om tot zelfkennis, hoger bewustzijn en geluk te komen.
Over het algemeen wordt aangenomen dat de wijsheid van de oude Egyptenaren, zoals opgeschreven in de hermetische geschriften (2e eeuw na Christus), een oude traceerbare bron vormt van wat uiteindelijke de mystiek van het soefisme is gaan heten. Via Griekse denkers als Pythagoras, Plato en Aristoteles (4e en 3e eeuw voor Christus) en bovenal Plotinus en het Neoplatinisme neo-platonisten (3e eeuw na Christus), heeft deze wijsheid zich, door toedoen van onder andere Dhul-Nun al-Misri, (9e eeuw na Christus) genesteld binnen de Islam, waar het ‘Tassawuf’ is gaan heten, het Arabische woord voor mystiek of metafysica. In het westen is men deze ‘mystiek van de Islam’ in de negentiende eeuw ‘soefisme’ gaan noemen.
De twaalfde en dertiende eeuw A.D. kunnen we beschouwen als de gouden eeuwen van het klassieke soefisme. In deze eeuwen is veel filosofie en poëzie ontstaan waaruit soefi’s tot op de dag vandaag hun inspiratie putten. Jelal-ud-din Rumi en Ibn el Arabi zijn twee grote namen uit deze periode. Ook zijn in deze tijd de meeste traditionele soefi-orden (tariqa’s) ontstaan. Een daarvan was de Chistiyya-orde in India. De orde waarin Hazrat Inayat khan was ingewijd. Naar de visie van Hazrat Inayat khan heeft het Soefisme in India zijn meest volledige vervulling gevonden dankzij de verbinding met door al eeuwenoude Hindoe- en Boedistische contemplatieve en meditatieve tradities. Belangrijk onderscheid blijft daarbij dat het Soefisme principieel niet wereldverzakend, maar – aanvaardend is gebleven, zodat cultuur- en esthetische belevingswaarden deel van de levensbeschouwingen en – praktijk blijven. Door dit specifieke alomvattend karakter (“Sufism was spiritually completed in India”) blijft het naar Hazrat Inayat khan’s uitspraak van belang, zijn Soefisme als “Indiaas Soefisme” te kenmerken.
De Soefi-mystiek is – zoals verwoord door Hazrat Inayat khan- een mystiek van:
- Eenheidsbesef
- Geestelijke Vrijheid
- Liefde, Harmonie en Schoonheid. (poëtisch voor psychologisch: wil, evenwicht en focus)
De basis van dit geestesgoed ligt in het besef van onze onderlinge verwantschap, een verwantschap die alle mensen, zonder onderscheid, verenigt in de allesomvattende eenheid van een goddelijke werkelijkheid (in soefi terminologie: Tahwid).
Het doel van deze Indiase Soefi-mystiek ligt in het ontdekken van het licht en de kracht die in elk mens verborgen zijn, het ontdekken van het geheim van iedere godsdienst, zonder in te grijpen in gewoonten of overtuigingen. De Soefi herkent eenzelfde Doel in alle religieuze idealen die door de eeuwen heen aan de mensheid gegeven zijn.
Het Soefisme zoals vorm gegeven door Hazrat Inayat khan kent de zogenaamde ‘Esoteric School of Inner Culture’ of wel de Soefi Orde. Deze Innerlijke School is bedoeld voor mensen die de behoefte voelen om het spirituele pad van innerlijke verdieping op een methodische manier te volgen. Het is een ontwikkeling waarbij de realisatie van het diepste verlangen van de ziel het uiteindelijke doel is. We noemen dit ook wel ‘Zelfverwezenlijking’.
Door middel van onder meer beschouwelijke gebeden, ademoefeningen, concentratie, contemplatie en meditatie kan deze weg, samen met een individueel begeleider, worden gevolgd. We putten daarbij uit de rijke traditie van het Soefisme; met name de leringen van Hazrat Inayat khan. Je wordt opgenomen in de Innerlijke School door een inwijding d.w.z. een onderlinge afspraak voor een persoonlijke eer-overeenkomst. Het uiteindelijke doel van meditatie is het ervaren van de Goddelijke tegenwoordigheid in het eigen hart.